این مرد که در گوشۀ بستر نگران است            واللهِ که مظلـومتـرین مرد جهان است
از زندگى پُر غـم خود سیر شد امشب            خیبر شکن از غصه زمینگیر شد امشب

خورشید دلش خون شده و ماه زمین خورد            سخت است بگویم اسدالله زمین خورد
در بستر مظلـومیت آقاى حـنـین است            این مرد جگر سوخته باباى حسین است
طفـلان هـمه با اشک سرازیر رسیدند            واى از دل زینب همه با شیـر رسیدند
واى از دل زینب چه کند زخم سرش را            این پارچۀ خـونى و چـشمان تـرش را
با زحمت علی امر به خیرالعملش کرد            هرطور که شد زینب خود را بغلش کرد
بعض وسط حنجـره‌ها زنده شد امشب            با گریه همه خاطره‌ها زنده شد امشب
دور و بر بستر همگى مرثیه خواندند            با روضه مادر همگى مرثـیه خواندند
از آن در و دیوار عـلی خـاطـره دارد            از تـیـزی مسـمار عـلـی خـاطره دارد
زردى رخش یاد همان روى کبود است            روى لب او روضۀ بازوى کبود است
سـى سـال غـمـش را اسـدالله نـگـفـتـه            می‌گـفـت از آن درد که با چاه نگـفـته
سخت است که زن با لگـد مرد بیـفـتد            در پـیـش نـگــاه هـمـه بـا درد بـیـفـتـد
سخت است به ناموس کسى راه ببندند            سخت است که بر گریه مظلوم بخندند
من مانده به یادم زد و آیینه و ترک خورد            زهرا سر من بود که در کوچه کتک خورد

میخواست که در روضه احساس بماند            رفـتـند هـمه، گـفـت که عـبـاس بـمانـد
هم آیـنه هم آب سـپـردم به تو عـبـاس            من زینب بی‌تـاب سپردم به تو عباس
مِن بـعـد نـگـاه تو و چـشـمان عـقـیـله            سـاقـى حـرم جـان تو و جـان عـقـیـله
در کـوفـه مـبــادا بـی‌عـلـمـدار بـیـایـد            بـی‌تـو نـکـنــد بـر سـر بــازار بـیـایـد
سوگند به این خون سر و روى خضابم            دلـواپـس نـامـوسـم و آن بـزم شــرابـم